Poema de Celso Emilio Ferreiro, en Longa noite de pedra (1962)
PRANTO POR CARLES RIBA
Irmán maor. Bandeirante
de aqués que labouramos no misterio
da palabra viva
e loitamos sin trégola
contra o anxo e a noite.
Tenro vendimador
de dondos acios áticos
rente ao mar da esperanza
i as tépedas seráns con gueivotas
na dóce Catalunya, terra esgrevia.
Quero para ti unha coroa leda
feita de lúa e onda,
feita de escuma e vento,
música de auga limpa
que promove a cadencia dos muíños
nos agros desta vella patria miña,
queda e inqueda,
tan chorada de bágoas inútiles.
Que o mirto e o loureiro
apreixen os teus soños,
os teus lonxanos ríos camiñantes,
corazón delatado pola chuvia.
Agora que xa tes
as maus acuguladas de sementes
do milagre imposíbel,
dime si ao fin foi certo
o que as pedras falaron
coma tolos augures de ningures,
cando fuxindo polos campos ermos,
achegácheste ás illas
que o mar che deu en herdanza.
E dime máis; e dame máis noticias:
si é certo que vivimos,
si é certo que a lembranza
matúranos pra a morte
ou pra unha vida máis fonda,
máis fonda aínda,
corazón solprendido,
«en el foc i en el joc
i en la malenconia».
Traduzco:
Hermano mayor, abanderado
de quienes trabajamos en el misterio
de la palabra viva
y luchamos sin tregua
contra el ángel y la noche.
Tierno vendimiador
de blandos racimos áticos
junto al mar de la esperanza
y las tibias tardes con gaviotas
en la dulce Cataluña, tierra destacada.
Quiero para tí una corona alegre
hecha de luna y onda,
hecha de espuma y viento,
música de agua limpia
que incita la cadencia de los molinos
en los campos de esta vieja patria mía,
quieta e inquieta,
tan llorada de lágrimas inútiles.
Que el mirto y el laurel
sujeten tus sueños,
tus lejanos ríos que caminan,
corazón delatado por la lluvia.
Ahora que ya tienes
las manos colmadas de semillas
del milagro imposible,
dime si finalmente fue cierto
que las piedras hablaron
como locos augures de ninguna parte,
te acercaste a las islas
que el mar te dejó en herencia.
Y dime más; y dame más noticias:
si es cierto que vivimos,
si es cierto que el recuerdo
nos prepara para la muerte
o una vida más profunda,
más profunda todavía,
corazón sorprendido
en el fuego y en el juego
y en la melancolía.
Comentarios
Bromeo, por lo de que era para los catalanes en especial.
Porque Cataluña "non é la patria miña".
Hermosísimos versos en ambas lenguas.
Bueno, el poema fue escrito en homenaje a Carles Riba, pero es de Celso Emilio Ferreiro, y está en gallego (salvo las palabras finales).
Lo digo para que nadie piense que el Catalán está evolucionando de una forma rara